Pustynia

... Kaktusy?

Feliks zgubił się jakieś trzy dni temu w buszu, gdy goniły go wilki. Uh, przecież chciał tylko dotrzeć do punktu ze słodką wodą. W każdym razie, wyglądał teraz jak siedem nieszczęść. Kilka razy wpadł w jakieś krzaki, sturlał się z klifu, wpadając w siatkę, która miała ratować życie świnkom morskim samobójczyniom*. Zawędrował na tą pustynię przypadkowo. Na razie udało mu się wystrugać sobie procę i upolować nią kilka gąsienic. Ale co teraz?


*Coś takiego naprawdę istnieje.

Było kilka minut po obiedzie, kiedy najedzony i rozbawiony Rosja wybrał się na spacer właśnie na pustynię. To takie cudne miejsce, gdzie można się zostać ofiarą złych, zbuntowanych kaktusów mutantów~~. Po krótkim spacerze, Iwan zauważył coś, co żyje. To był Polska. Szybko podbiegł do niego i uśmiechnął się szeroko.
- Cześć polsko. Dlaczego masz podarte ubranko i trzymasz w ręku gąsienicę?

Polska poddał się, leżał na piasku gotowy na śmierć. Zapomniał nawet o trzymanej w ręku gąsienicy. Aż tu nagle usłyszał czyjś głos.
- Waniusza. - jęknął, podnosząc się, jednak po chwili znowu upadł, czemu towarzyszyło nieprzyjemne strzyknięcie w kolanie. Mimowolnie zaczął się turlać w stronę Rosji, by obić się wreszcie o jego buty.
- Błagam cię, zabierz mnie stąd.

Patrzył z uśmiechem na Towarzysza Polskę i nie mógł się nadziwić, co on właściwie robi. Pierw wygrzewa się na słonku i bawi się robakami, a później zaczął się tarzać w piasku jak w piaskownicy. Skończyło się na tym, że zaczął się turlać aż do Rosji
- Błagasz? Ale dlaczego chcesz stąd iść? Przecież tu jest tak pięęęęknie~~~ - Wymruczał wesołym głosem
- Felek, czy ty czasem nie jesteś już trochę za duży na takie zabawy?

Złapał za jego płaszcz i podciągnął się na chwilę do góry.
- Nie przyszli po mnie. Ludzie z mojego obozu. Nawet mnie nie szukają. - stęknął i znów opadł na ziemię, ciężko przy tym dysząc. Od kiedy ten pedał w ogóle lubi pustynie, niech spieprza na Sybir. W każdym razie, Polska leżał teraz na ziemi, będąc idealną ofiarą dla krążących nad nim od kilku godzin sępów. Faaaakenszit.

- Oj Poleczko... Jakoś, nigdy wcześniej nie pałałeś do mnie za dużą miłością~~ - Zaśmiał się i wyciągnął z pod płaszcza butelkę z wodą.
- Ehhh... Ależ mi się gorąco zrobiło. - Całkowicie zignorował Polskę i zrzucił na niego trzymany płaszcz. Iwan stał przed nim BEZ PŁASZCZA, to był jakiś cud. Powoli odkręcił korek i napił się chłodnej wody, po czym wyciągnął butelkę w jego stronę
- Chcesz się napić, Feliks?

Fuck, jeszcze go przykrył jak trupa. Przyszło mu tu skonać z tym debilem, idiotą, komuchem, ignorantem, tu wstaw wszystko inne co można nagadać na Rosję, a w dodatku pedałem.
- Striptiz nie był tu konieczny. - powiedział z niezwykle inteligentnym wyrazem twarzy, choć nie dało się go zobaczyć spod tej potrójnej kołdry, będącej codziennym elementem stroju Waniuszy.
- Tak. - powiedział unosząc rękę do góry, chociaż coraz mniej wierzył w szansę ratunku.

Zaśmiał się głośno, kiedy patrzył tak na Feliksa, który męczy się z tym, by ściągnąć z siebie rzucony płaszcz.
- Striptiz? Oj, Polsko nie licz na to. Po prostu mi gorąco - odgarnął włosy do tyłu, tak, że wyglądał trochę jak niemcy
- Chcesz wody? Chcesz? - Droczył się z nim, oddalając coraz bardziej od niego butelkę z wodą. Zrobiło się tak gorąco, że nawet Iwan (Ten co jest taki zmiennocieplny) zaczął się pocić
- Jak chcesz się napić, to musisz coś dla mnie zrobić - uniósł triumfalnie głowę do góry.

Wywrócił oczami widząc, że Rosji jak zwykle zachciało się go męczyć.
- Wolę nie oglądać twoich fałd na brzuchu. - parsknął, wychylając się spod płaszcza i patrząc na niego z dołu. Triumfalnie uniesiona głowa tylko utwierdziła Polskę w fakcie, że Iwan jest idiotą. A co gorsza ma pryszcza na brodzie, uhh.
- Czego chcesz? - zapytał, oczekując czegoś z serii JEDNOŚĆ Z ROSJĄ KOLKOLKOL, chociaż przez te wszystkie lata nauczył się, że główną cechą i jego i Waniuszy była nieprzewidywalność.

Uśmiechał się szeroko, nadal drocząc się trzymając tą butelkę.
- Dostaniesz pić, jeżeli ja dostanę Twoje dziewictwo... Pfu! Twoje połączenie z Morzem Bałtyckim - Szybko się poprawił i ukucnął przy nim i patrzył, jak zabawnie wygląda Polska błagający go o wodę i ratunek. Zawsze marzył o tym, by spotkać go w takim stanie i móc się z nim droczyć jak teraz.

Nie to, że userka chciałaby się tutaj rozpisywać na temat pierwszego razu Polszy, ale jest pewna, że dziewictwo zawieruszyło się już gdzieś na kartach jego historii. Idąc tym tropem, zanim Rosja się nie poprawił, Felek zrobił się jeszcze bardziej czerwony niż był, jednak dalsza część wypowiedzi nieco go ostudziła.
- Ty draniu, wolę tu umrzeć, niż ci coś oddać. - parsknął, patrząc z niedowiedzeniem na członka swojej jebanej RODZINY.

- W takim razie umieraj - Wzruszył ramionami i z uśmiechem zaczął iść w całkowicie inną stronę. Powoli znikał Feliksowi z oczu. Taaak Rosja bardzo chciał dostać jego dziewictwo... Pfu! Połączenie z morzem Bałtyckim. Po pierwsze mógłby się śmiać z Polszy, że nie ma morze, a po drugie zrobiłby krok w stronę zdobywania świata... Znaczy zjednoczenia świata...

Feliks spojrzał na odchodzącego Rosję z niedowiedzeniem. Nie, nie dlatego że go zostawił, żeby potem po cichu wsiąknąć jego tereny. Chodziło o to, że zapomniał o swoim płaszczu. Rzeczą jasną jak słoneczko na tej cudownej pustyni było to, że Ivan mógł pożegnać z zawartością swoich kieszeni. Odpiął mu nawet odznaki. No, a skoro już ma ginąć czołgając się po piasku w losową stronę, to wolał wymierzyć tej spasionej krowie ostatecznego kopa w dupę, więc zakopał jego ubranie w piasku. Następnie powrócił do umierania.

Podążając śladem brata dotarła w jakąś dziwną okolicę.... wszędzie Piasek.... przecież nie mogła zawędrować, aż do Egiptu, to niemożliwe! Chociaż... jak się tak dobrze rozglądała to wydawało jej się, że już kiedyś tu była. Kolejna skomplikowana rzecz wręcz zagadka do odgadnięcia. Kroczyła prosto przed siebie uważnie się rozglądając i nie tracąc czujności, jej bok przepasała mała torebka w której trzymała nie tylko butelkę wody, ale też i mały rewolwer i magazynek na zmianę, naboi nie mogło jej nigdy zabraknąć. Amunicja była ważna kiedy dochodziło do starć między drużynami.
W pewnym momencie dostrzegła z bardzo daleka sylwetkę oddającego się Ivana, przyśpieszyła więc nieco kroku, kiedy zawiał wiatr osłoniła oczy dłońmi by nie wpadły jej do nich ziarenka piasku i wtedy zorientowała się, że zgubiła brata... szlag z tym... Sama się zgubiła! Zaczęła się w niemej panice rozglądać by dostrzec kogoś lub coś co mogłoby jej wskazać kierunek i dostrzegła rozwalonego na ziemi Feliksa. Co Polsza tu robił.... i dlaczego zakopywał coś co należało do jej brata?! W żyłach dziewczyny zaczął buzować wulkan wściekłości, ale opanowała się dostatecznie by podejść bliżej i nie zrobić mu z miejsca krzywdy.
- Łukasiewicz kuzynie.... co ty tu robisz? - to nie był miły ton, ale bardziej neutralny niż można by się było spodziewać... jak widać przebywanie z łagodnym Litwą daje jakieś efekty.