Nieprzebyty las

Krzaki, wysokie drzewa i jeszcze raz krzaki nie do przejścia. Trudno się tu połapać co i jak, ale jakoś trzeba zdobyć pożywienie.
Zdarza się jednak, że dzikie zwierzęta to uniemożliwiają.

Co go, do cholery jasnej, podkusiło, żeby zapuszczać się w ten paskudny las? Noo taaak, bo przecież na tych nierobach nie można w żadnym wypadku polegać, dlatego kto inny musiał iść na poszukiwanie jedzenia? No pewnie. Tym szczęśliwcem został oczywiście sam arystokratyczny Anglik, który nie wyglądał na zadowolonego. Wręcz przeciwnie. Buchała od niego zła, nieprzyjemna energia nacechowana uszczypliwością. Niby w przeszłości latał po lasach i wojował jako wspaniały rycerz, no ale... Nie ukrywajmy, to mu się trochę przejadło i wolał bardziej statyczny tryb życia. W dodatku było tutaj tak gorąco! Całkiem inny klimat niż w starym, dobrym Londynie.
I lazł przez te krzaki, i lazł, a końca nie widać.
Pieprzyć to. Niech sami sobie szukają żarcia, jak tacy mądrzy.

Nie, Polska nie przybył tu, by szukać Anglii. On był tu wcześniej, o wiele wcześniej. Jeszcze za nim przysłano tu Arthura. Dlaczego się tu znalazł? Otóż, jego drużyna stwierdziła, że Felek ma największą wprawę w szukaniu jedzenia i cennych przedmiotów po lesie, niestety, wpadł w pułapkę, która sprawiła, że zawisnął na linie trzymany za prawą nogę. A Dzieci Wojny nie słynęły z tego, że pamiętają o zagubionych towarzyszach. A wilki się czają, uhh.. Obijanie się o pień, skomlenie i paniczne krzyki chyba mu nie pomagały.

Szkot zaś wyruszył w gęsty las z pobudek towarzyskich. Nudził się trochę, a doświadczenie podpowiadało mu że największe tłumy zbierają się w miejscach do których ludzie udają się żeby być samotni.
Zabrał więc ze sobą wędkę, podbierak, krzesełko wędkarskie i siatkę browarów, oraz nieco błyszczących przynęt na ryby i ruszył w środek buszu. Do matecznika dostać się było niełatwe, wysokie krzaki skutecznie uniemożliwiały swobodne poruszanie się, szczególnie tak rosłej osobie jaką był Szkocja. W dodatku niefortunnie zaczepiał kiltem go krzaczory... Chociaż w spodniach pewnie ugotowałby sobie jajka. Poza kiltem, na polowanie ubrał kamizelkę, typową dla moczykiji, długą koszulę i czapeczkę z wetkniętym w nią haczykiem.
-Anglia.- syknął na widok brata, który zbłądził gdzieś w okolice drzew dające owoce w kształcie Polski.

Pewnie gdyby Anglia był sam jak palec, czułby się nieswojo w tych całych tajemniczych, barbarzyńskich gęstwinach. Moment... Przecież zdawało się, że wokół niego nikogo nie było. Ha, wszystko to złudne wrażenie, paskudne mugole. Inna sprawa, że nawet sprawne oko nie dopatrzyłoby się wyimaginowanego towarzystwa, które otaczało Arthura. Ale on wydawał się być o wiele bardziej zadowolony z tych tęczowych stworzonek, niż faktu, że musi obcować z innymi krajami.
Anglia zmarszczył swoje brewki, zauważając w oddali jakiś dziwny kształt, który miotał się i wydawał z siebie dość żałosne dźwięki. To pewnie ten siuśmajtek Włoch! Łatwa zdobycz, milordzie! Podpełzł bliżej, chowając się za krzakami (idealny kamuflaż, Arthur wpasowywał się w niego idealnie). Grymas niezadowolenia natychmiast przeciął jego jak dotąd neutralną twarzyczkę.
- Patałach. - burknął z irytacją, przyglądając się Polsce dość krytycznie. - I jak mamy wygrać, mając kogoś takiego w drużynie?
Szuru-szuru. Och, czy to może wilki? Nie, coś, albo raczej ktoś o wiele, wiele gorszy. Szlag, czy w tym lesie pałętają się sami kretyni? Przez te rude kłaki Anglia całkowicie zapomniał o biednym Feliksie dyndającym sobie pod koroną drzewka.
- Mój kochany braciszek...

Polska zaczął po prostu piszczeć, z nadzieją, że wysokie decybele zwrócą na niego uwagę. Wtem przykleił sobie sztuczne wąsy.
- ZDEJMIJCIE MNIE STĄD KURWA. - powiedział, po czym odkleił je i stał się takim samym gejem jak wcześniej. Kolejna fala wysokich decybeli. Cichy szloch. I nienawistne spojrzenie w stronę Anglii, bo do Szkocji jak zwykle nic nie miał. Gdzieś w tle jego kucyk, Andrzej, zdetonował kilka min przeciwpiechotnych, aczkolwiek wszystko wskazywało na to, że jeszcze żyje, bo rżał podskubując sobie trawkę.

Uważnie obserwował kucyka, idiotę Anglię i drzewo które przestało być Felowym drzewem, a stało się tentacle-drzewem przytrzymującym Polskę za nogę. Zgadza się, las był pełen idiotów. Dwóch to wystarczająco dużo, jeśli w gre wchodzi Polska i Anglia, by uznać las za zapełniony.
-Już Cię ściągne, Felu.- mruknął nie przemęczając zbytnio gardła, i chwycił go za nogę, uprzednio odstawiając wędeczki, browca i krzesełko na bok.
-Blondwłosa pokraka.-westchnął i spojrzał w górę-I nie miałem na myśli tego kaleki.- wyartykułował ciągnąc Feliksa za nogę. Oby lina puściła wcześniej niż kark Polaka.

Jakby stracił zainteresowanie Polską, która powinna zwracać na siebie uwagę przez to swoje niezwykle "męskie" darcie się. Biedny, bo biedny, ale że kaleka, to wpadł w sidła. Lepiej sobie nie wyobrażać, co by się stało, gdyby któryś z Kirklandów nie pojawił się przypadkowo w lesie, albo chociaż w tym rejonie. Biada, oj biada.
Przez chwilę na twarzy blondyna można było dojrzeć cień smutku i żalu, który najprawdopodobniej chwycił go i za gardło. Niby taki cięty, sarkastyczny, a tu proszę. Nadal doskonale pamiętał lata młodości, kiedy to rudowłosy Szkot pomiatał bezbronnym, malutkim Anglią. Nie były to przyjemne czasy.
- Odwal się, kretynie - jak na razie tylko tyle był w stanie z siebie wykrzesać, robiąc wielce urażoną minę. Zwrócił zielone spojrzenie na Feliksa, który wciąż tam sobie dyndał. - Mógłbyś przynajmniej użyć noża. Prędzej wyrwiesz mu nogę, niż wydostaniesz go z tej pułapki cało, geniuszu - dodał niechętnie w stronę Szkota. Dzięki Bogu cynizm wrócił tak szybko, jak znikł.

Feliks miał ochotę warczeć, kiedy Brytolom zachciało się go trochę pocisnąć. W każdym razie, szarpanie go w dół raczej nie przynosiło rezultatów, w dodatku z jego kieszeni prosto w Scottowe oczka poleciało kilka kapsli od piwa, sprężyna, drobniaki, nakrętka od wybielacza i pusta paczka po fajkach.
- Sory. - powiedział, nie przejmując się stanem swojego kręgosłupa. Bardziej obchodził go fakt, że jego wyspiarskie skarby znajdowały się teraz na ziemi. - Podnieś plz.


// póki tu wiszę to możecie mnie pomijać, bo częstotliwość mojego odpisywania... no.

Upadające skarby automatycznie sprawiły że przestał go ciągnąć, swoim zainteresowaniem zaczął darzyć leżące na ziemi kapsle, zakrętki, sprężynki... Rzeczy przydatne każdemu survivalowcowi, prawdziwe artefakty!
-O cholera, co dropnął.- powiedział obserwując śmiecie leżące teraz na ziemi. Trącił butem paczkę po fajkach, jakby upewniając się że na pewno jest pusta, co z rozczarowaniem potwierdził.
-Faktycznie, trzeba użyć noża. Ale szkoda takiej dobrej liny, powinniśmy ciąć z dala od kostki, żeby jej nie uszkodzić.- powiedział błyskotliwym tonem, i przyłożył nóż do piszczela Polaka, kolejno w różnych miejscach, aby cięło mu się kość najlepiej. Zanim zaczął operację powiedział -zaciśnij mocno zęby, nie będzie tak znowu bolało, a lina nasza.

Spoglądał na zgubione przez Polaka przedmioty, mając całkiem odwrotne podejście do nich. Dla niego to nie były artefakty, jak dla co poniektórych, a zwykłe śmieci, które nie miały najmniejszej wartości. Niby jak kapsle, czy zakrętki miały pomóc przetrwać? Można wydłubać przeciwnikowi oko sprężynką?
- Zdurniałeś kompletnie?! Chyba nie zamierzasz... - jego brwi powędrowały w górę, a oczy powiększyły się co najmniej dwa razy. Co ten kretyn chciał zrobić? I czego obciąć nogę Polakowi? To się nazywa prowizoryczna operacja. Jakby nie można było rozsupłać liny. - Tnij linę, albo ją rozwiąż, pacanie! Chcesz pozbawić nas członków drużyny? Ten złodziej może się przecież przydać, a inwalida jest nam na pewno zbędny.
Westchnął ciężko. W razie czego w jakiś sposób spróbuje mu zabrać nóż. Przecież na takie drastyczne kroki nie pozwoli i to nie z troski o Polskę jako osobę, a jego umiejętności.

Natura jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Więc poszedł sobie do lasu, a co.
Może kogoś spotka na drodze, kto wie...
Szedł sobie spokojnie leśną ścieżką, aż tu nagle zobaczył w dali znajomą sylwetkę. Hiszpania?
Niespiesznie zaczął iść w jego kierunku.

*Przechadzał się właśnie po lesie, gdy usłyszał niedaleko siebie kroki. Odwrócił się i ku uciesze, zobaczył Prusa, który zmierzał właśnie jego kierunku. Będąc już prawie przy chłopaku, uśmiechnął się szeroki o powiedział:* Cześć Prusie! Miło Cię widzieć! *Nie spodziewał się spotkać tutaj kogokolwiek, myślał raczej, że będzie tam sam ze swoimi myślami. Ale taki obrót spraw nie przeszkadzał mu, może być ciekawie, zgłasza z Gilbertem * Co tutaj robisz? Też, tak jak ja włóczysz się bez celu?