Długaśna plaża

Słońce, piasek, morze, słona woda, Rosja~~ Czego więcej można chcieć na Rajskiej wyspie (ŚMIERCI)?

Chłopak chcąc trochę odpocząć wybrał się na spacer nad morze. Było ciepłe, słoneczne popołudnie, a lekki, przyjemny wiaterek rozwiewał jego brązowe włosy. Brodził nogami po wodzie i rozmyślał nad planami na dzisiejszy wieczór i następny dzień. Po chwili poszedł w najbliższe zacienione miejsce, gdzieś pod palmami (mam nadzieję, że są tam gdzieś palmy *.*) i położył się, zdejmując przy tym koszulę. Myśląc tak o wszystkim i o niczym przysnął.

Niemcy, jak zwykle z resztą, wolał być sam. SAM. On. Stary człowiek i morze. No może nie do końca stary, ale ... Ludwig Beilshmidt i morze, to nie zbyt dobry tytuł. Postanowił się przejść. Może znajdzie po drodze, coś... Przydatnego? Ludwig był bardzo praktycznym człowiekiem, co mógł wykorzystać na tej wyspie, w idiotycznym show...
Szedł z rękami w kieszeniach spodni, aż jego wzrok nie napotkał na postać leżącą pod palmą. Kiedy podszedł bliżej postacią okazał się Hiszpania. "Pewnie gdy się kładł był tu jeszcze cień... Co za lekkomyślność." stwierdził w myślach, po czym zaczął szturchać Antonia w ramię.
- Jeżeli poleżysz tak dłużej będziesz miał oparzenia. - powiedział z dezaprobatą.

Piękne kobiety, on leżący na leżaku zaraz przy morzu, zimna sangria i duuużo pomidorów.
Wszystko było idealnie, tylko, że ktoś nagle zaczął szturchać go w ramię. Otworzył oczy i nagle wszystko zniknęło, leżał teraz na pustej plaży a obok niego stał, no właśnie... kto tam stał?
Przeciągnął się i spojrzał na osobę, która przeszkodziła mu w jego pięknym śnie.
-O! Niemcy, witaj -uśmiechnął się. Nie było chyba osoby której Antonio nie obdarzył jeszcze swoim uśmiechem, nie było również osoby której nie lubił. Taki już był.
Usiadł, przeczesując palcami włosy i rozjarzał się wokół siebie- Uch, gdy się kładłem to miejsce było jeszcze zacienione.
Poza tym nie miałam w sumie zamiaru zasypiać. Hej, Ludwig, siadaj.- poklepał piasek obok siebie.-stąd jest piękny widok na morze.

Ludwig zawsze uważał, że południowcy trochę za często się szczerzą. Wyjątkiem może być Romano, którego uśmiech mogli zobaczyć tylko nieliczni. Niemiec na przykład nigdy go nie widział i nie mógł powiedzieć, że mu tego widoku brakowało. Brat Veneziano był mu zupełnie obojętny. Nie rozumiał tego chłopaka, a to co uroiło mu się pod kopułą, w ogóle nie mógł ogarnąć.
Usiadł obok Hiszpanii i odezwał się.
- Rzeczywiście, ładny widok.

Oh! Czyżby Ludwig podziwiał nadmorskie krajobrazy? Nie… to raczej mało prawdopodobne.
Pewnie próbował, po prostu jakoś podtrzymać tą, uch, wymianę zdań, bo rozmową tego raczej nie można było nazwać. Ale Spejnowi to nie przeszkadzało, według niego i tak było miło. Według niego prawie zawsze było miło, ale to już inna sprawa.
Jako, że Antonio już od dłuższego czasu bym wystawiony na działanie promieni słonecznych, zaczął czuć bardzo nieprzyjemne pieczenie na plecach i ramionach. Chwycił się za prawe ramie. Było strasznie rozgrzane, a można by nawet powiedzieć, że gorące. I bolało, może nie jakoś specjalnie, ale zawsze.
Jakie szczęście, że przyszedł Pan Beilshmidt. Gdyby nie on, pewnie teraz w cudownej niewiedzy smażył by się na słońcu, nadal śniąc o pięknych kobietach i pomidorach.
Uch…- stęknął i dodał po chwili- Nie wiem jak ty ale ja idę trochę popływać.
Wstał i przeciągnął się, zagryzając zęby.
„Pewnie dzisiaj będę miał problemy z zaśnięciem.”
Ściągnął spodnie, rzucił je w miejsce gdzie wciąż leżał jego koszulka którą ściągnąć przed zaśnięciem i został w samych czerwonych, kąpielowych bokserkach.
Spojrzał się z uśmiechem na Niemca.
-Idziesz?

Zostawiając Hiszpana i Dojca z ich problemami, to na plaży znajdowała się jeszcze jedna osoba. A ściśle mowiąc to jedna dodatkowa osoba i stół do ping ponga. Właśnie tak, w samo południe, Szkot czekał na przeciwnika, który dzisiejszego ranka zostawił mu wyzwanie napisane na liściu brązowym pigmentem. Słowa wypisane na liściu utkwiły mu w pamięci: "kokaina jądro planeta, rozpierdolę cię". Szkot postanowił przyjąć wyzwanie w prawdziwie męskim stylu... Wyzwie przeciwnika na partię ping ponga!

Około jednej sekundy po dwunastej pojawiła się tajemnicza postać ubrana w czarny płaszcz, sunął powoli, z teczką pod pachą... trochę jak dementor, akwizytor, czy inne gówno. Stanął przed rudzielcem i powoli zaczął zdejmować z siebie płaszcz. Nagle światu ukazał się ubrany w spodenki ala Gracjan Roztocki - Katar! Oczywiście miał dwa, czarne paski namalowane pod oczyma. Rzucił rozwalony worek na śmieci gdzieś w stronę wody i otworzył teczkę.
Wyciągnął z niej radyjko, stolik, pozłacaną paletkę oraz... jakieś dziwne cholerstwo którego czepiło się jego ręki. Walka była długa i zażarta, ale udało mu się. Wyrwał rękę, a z teczki powoli i ociężale wyszedł nikt inny jak Francuz. Jak on się tam znalazł, cholera go wie.
Katar rozłożył stoli i położył na nim włączone radyjko. Na całej plaży grała muzyczka z Mortal Combat... Można było zaczynać.

Powoli i ociężale? Pff! Toć on wyłonił się z teczki niczym Afrodyta z morskiej piany!
A skoro już się pojawił, postanowił zażyć kąpieli słonecznej. Topless ma się rozumieć. A w zasadzie topless, midless i botless.
Tak więc zrzucił ciuszki i zaczął przechadzac się w stroju Adama po plaży.
- Oh, jakże tu wspaniale! Kocham plażę! Kocham słońce! Kocham ocean!
Jo, francuś kocha też wiele osób... któe całe szczęście też są na tej wysepce...

-Wisisz mi karton fajek, za czas jaki poświęciłem na oczekiwanie na Ciebie.- westchnął biorąc do ręki paletkę, i zaczynając rozgrzewkę. A ubrany był odpowiednio do warunkow, w miękki, czarny, wełniany sweter, kilt, buty bez języków... Odpowiednio do zażartego pojedynku w ping ponga! Ukłonił się akwizytorowi, kiedy ten wyciągał niepotrzebne rzeczy z torby i...
Rany boskie, Francja! Nic nie mogło opisać osobliwego dźwięku facepalma, jakiego wykonał właśnie Szkot widząc, co jego były robi. A że miał wciąż paletkę w ręku, nic nie opiszę dźwięku zęba upadającego na piach, ani połówki drewnianej paletki wzbijającej się wysoko w powietrze!

W zasdazie by odbiegł radośnie dyndając tym i owym, ale owy kuszący plask do złudzenia przypominający klaspa w poślada... sprawił, że zmienił zdanie. Przypatatajał do Szkota i szczerząc się w swoim firmowym uśmiechu, dzięki któremu kupował w biedronce na kreskę przyjrzał się Szkotowi.
- Masz. Za. Dużo. Na. Sobie.
Zaraz potem zauważył, że Szkotek krwawi w miejscu, gdzie powinien być ząb.
- Oh, to okropne! Ty krwawisz! Wszystko dobrze?
Dyndając tym i owym podszedł bliżej.

Ghaar, dlaczego wszystko musiało pójść w tą stronę... Akwizytur był tu tylko po to, by przynieść Francisa!
-Ależ Francjo, wszystko w jak najlepszym porządku! Moje ubranie też!- zaczął zapewniać go, maskując zniszczenie paletki rzuceniem jej daleko za siebie. Uśmiechnął się nawet, po swojemu, obnażając wybitą jedynkę, i uwalniając fontannę krwi na swój sweter.
-Przydałoby się tylko zapalić, kochany. He he.- zaśmiał się niezbyt przekonująco, i chyba rozpaczliwie próbował wyżebrać papierosa.

- Gdzie ja to schowałem papierosy... -zaczał się obszukiwać, zupełnie jakby miał miejsca w których mógłby je schować. Ależ przecież ma takie miejsce!
Jednak nie mogł się skupić na wyjmowaniu fajek, kiedy Szkot tak tryskał krwią. No totalnie przekichane.
- Dobrze przynajmniej że masz czarny sweter, nie widać zachlapań! Czy to nie wspaniałe? Czerń jest taka praktyczna! I zmysłowa... ładnie Ci w niej!
Co to on miał zrobić? Ah, fajki!
Po długim i mozolnym grzebaniu... w końcu odkopał skrzyneczkę schowaną pod piachem i otworzywszy ją, wyjął z niej przedmiot pożądania Szkota.
- Chcesz, prawda?

-Oczywiście że czerń jest wspaniała!- zakrzyknął ochoczo, ale na twarzy robił się już coraz bardziej blady. Tracił stanowczo zbyt wiele krwi, jak na jeden tylko ząb, ale prawdopodobnie był chory na szkorbut, więc to naturalne że dziąsła nieco krwawią. Szkoda tylko że sweter zaczynał się lepić, i być całkiem mokry... I przy okazji bardzo ciężki.
-Tak, tak. Fajki. Bardzo chce.- mruknął, po czym zatkał sobie usta ręką... To nie był dobry pomysł, bo piętnaście sekund, w tym jedno muśnięcie śmierci później odkrył że chyba da się utopić we własnej krwi.

Francuś odsunął się jednak od Szkota. Podczas gdy tamten bulgotał krwią, Francisek przypomniał sobie, że szkoda by było zachlapać takie piękne włosy na klacie, a przecież tak długo je hodował!
- Jej, nie wiedziałem, ze wszystko robisz tak energicznie. Nawet wyrwany ząb to dobra okazja... No dobra, ściągaj ten sweter. Natychmiast. Albo Ci pomogę.
Groźba? Nie, pewnie obietnica.
Szkorbut? Coś sie na to zaraz poradzi... Znalazł randomowy koszyk pomarańczy i podsunął je niemalże martwemu Sztokowi.
- Masz, wsuwaj. Mon Dieu, przestańże już tak chlustać!

Ahshahaha... Katar zrobił ryło godne geniusza zła.
- Mój nieplanowany plan okazał się dobrym planem, który poszedł zgodnie z planem... - Ale o co mogło chodzić? No przecież oczywiste jest to, że jeśli Szkot został "zaatakowany" miłością Francuza, sporo nie zrobi.
Więc zaczęło się. Katar uśmiechnął się i nonszalanckim ruchem podrzucił piłeczkę. Dalej prosto, jebnąć paletką i... punkt? Kto wie!

(Sorki, że krótko, ale czasu ni mom)

Posłusznie i bez gadania ściągnął sweter, klnąc pod nosem, raczej sam do siebie. Przyjął też koszyk pomarańczy, i z szacunkiem jebnął nim o ziemię obok. Dużo gestykulował, ale nie mógł nic powiedzieć. Machał po prostu rękoma jak wiatrak i burczał.
-Mghmmnnnnnn.- ... -Wiem, Ten-którego-imienia-nie-wolno-wymawiać, wiem.
I w tym momencie piłeczka odbiła się od jego połowy i uderzyła go w nos, hamując krwawienie.
-...dafuq?- spojrzał na Katara dzierżącego paletkę.

Już miał wspomnieć, że Szkot stroi fochy jak baba. Cisnął koszem pomarańczy, jakby to był bukiet kwiatów.
Ale zdjął sweter, czyli w zasadzie Franek powinien być zadowolony.
Hmm.. w zasadzie było mu wszystko jedno, bo stał się odporny na szkockie wdzięki. Ani kolanka, które można było wypaczeć pod kiltem, ani nic innego nie wzbudzało we Francusiu... ognia?
Bo przecież nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.
Trzask. Scottie dostał piłeczką.
- Le stop! Nie zaczyna się meczu, dopóki sędzia nie powie! A skoro nikogo więcej nie ma... to sędzia jestem ja. Jeszcze raz, od nowa. I fair play Katarze!