Przygaszone ognisko

Przy tym ktoś bez przerwy musi stać, bo zgaśnie... Najlepsze miejsce do rozmów, czy spotkań.

Grenlandia stała przy ognisku i co chwila dorzucała do niego jakieś drewienka, żeby nie zgasło. Czekała, aż ktoś przyjdzie, chociaż pewnie i tak nikt nie przyjdzie albo i przyjdzie, tylko nie będzie chciał z nią rozmawiać. Na wyspie było zimno, a nawet bardzo, ale Saber była już przyzwyczajona do tak niskiej temperatury. Czuła się dzisiaj bardziej przygnębiona i samotna niż zwykle, nudziła się i prawie już spała.
-Niech ktoś do mnie przyjdzie... Chociaż jedna osoba... - mówiła szeptem do siebie.

Nagle do uszu dziewczyny mogła dolecieć prawdziwa litania złożona z "kurwa", "kaczek" i innych tego typu rzeczy, a w oddali już można było ujrzeć jakiś dziwny, połyskujący przedmiot - to był on.
Przekleństwa stawały się coraz głośniejsze, dołączyły do nich ociężałe kroki. Nagle w obrębie światła pojawił się kulejący Katar, który by pewnie jeszcze kilka godzin klął jak szewc, ale widok damy go lekko uspokoił.
- Nowa jesteś, nie kojarzę cię... - Mówił, nerwowo polerując butlę. On już wiedział, że coś tu się wydarzy, a to pytanie... W sumie mógł je zadać każdemu, i tak na większość krajów nie zwracał uwagi...
Po chwili ciszy olał dziewczynę i usiadł przy ognisku, sprawdzając co stało mu się z nogą.
- Cholerny Estonia... jeszcze mnie popamięta... - I zawinął stopę w bandaż z banknotów, jak zwykle.

Wrzuciła do ogniska ostatni patyk i spojrzała w stronę chłopaka.
-A... yhm... Wszystko dobrze...?- mówiąc to, właściwie mamrocząc, schyliła się, aby pozbierać kawałki drewna leżące w pobliżu. Towarzystwo kogokolwiek ją uspokajało.
-Emm… Ten… Długo tu jesteś, jeśli mogę wiedzieć?
Nagle zrobiło jej się zimno, chociaż wczesniej tego nie odczuwała.

Po tym jak opatulił w swoją nogę we wspaniały, zielony bandaż i ubrał na nią buta, usłyszał pytanie.
- Czy dobrze? Ni cholery... - Wstał i oparł się o jakieś nieduże, randomopodobne coś.
- Nigdy więcej wojanów, moje kości tego nie wytrzymują... a potem jeszcze musiałem się walnąć o jakiś korzeć. - Schował butlę do kieszeni (walić realizm) po czym powoli podszedł do dziewczyny i cały czas coś gadając pod nosem, odgarnął jej grzywkę z czoła.
- Jestem tu od kilku dni, ale nie powinno cie to zbytnio obchodzić... - Nagle w jego ręku pojawiła się papierośnica. Trochę obojętny na reakcję dziewczyny Katar po wsadzeniu sobie do pyska jednego papierosa, rzucił do niej.
- Chcesz?

Roderich naprawdę nie wiedział, w jaki sposób się tu znalazł. Jakiś obóz, obok przygasające ognisko, a dookoła... ech, z pewnością niewyborowe towarzystwo, ale trzeba sobie jakoś radzić. Klnąc w myślach na haczące się o delikatny płaszczyk chwasty i błocko przylepiające się do jego nowych, bo nieledwie piętnastoletnich butów, podszedł do Grenlandii i uśmiechnął się delikatnie, po szlachecku.
- Guten Abend - powiedział, kłaniając głową w stronę dziewczyny, po czym przysiadł w stosownej odległości od niej, na stosunkowo najczystszym z dostępnych pieńków. - Dziwne to miejsce, nieprawdaż? - zagaił. - Ani skrzypiec, ani pianina, toż to kompletny brak cywilizacji...
Gdy zauważył Katar, jego twarzy wyrażała jednocześnie zirytowanie i rozczarowanie, jakby przeklinał los, że to miejsce może się stać jeszcze mniej cywilizowane. A fakt jest faktem, Austria zdecydowanie wolał być w dziczy pozbawionej idiotów niż w dziczy idiotami wypełnionej. A fakt, że większość krajów w jego opinii zasługiwała na to miano, wcale nie pomagał.
Edelstein westchnął cicho i wstał, by powitać Katar - chcąc nie chcąc, musiał w taki czy inny sposób okazywać swą arystokratyczną wyższość nad prostym ludem, chociażby przez dobre maniery. Powitał zatem Katar zdawkowo, acz uprzejmie.

- Ale czaaaaaaaaaaaaaaaaaaaad, ogniskoooo! - ryknął Ameryka, który nagle się tu pojawił. Dosłownie nagle, nikt nie zauważył, żeby przybiegł lub przyszedł, po prostu kumple z Marsa go podwieźli swoim UFO (a wy pewnie bezczelnie w to nie wierzycie, chamy...). - Eeej, Green , a gdzie macie kiełbaski? I colę?

Grenlandia obróciła głowę w stronę Ameryki i nerwowo zakryła się płaszczem. Jej sukienka była tak podarta, że odsłaniała niemal całe uda. ,,Cholera, jeszcze jego tu brakowało...'' - myślała, ale po chwili trochę się uspokoiła. W końcu tylko on nie był jej obcy.
-Emm... Skąd Ty się tu wziąłeś?
Spojrzała na Alfreda, potem na innych i wrzuciła resztę patyków do ogniska.

Autryjak w odpowiedzi na swoje jakże suche powitanie otrzymał plikiem banknotów w te jego cholerne okularki. Niech sobie kupi coś porządniejszego... Gdy tylko przy ognisku pojawił się kolejny okularnik, Katar miał już się odwrócić i odejść. I w sumie tak robił.
Obrót na pięcie zdrowej nogi i już zaczął powoli sunąć w stronę jakiegoś lasku klnąc pod nosem, jednak nagle zawrócił. Chwilę tak stał jak kretyn, z wrażeniem, iż wszyscy się na niego gapią. Olał to jednak i zaczął powoli leźć w stronę randomowego pniaczka... Nie mogło się to zakończyć jednak od tak. Jak zwykle, poplątały mu się nogi i wyrżnął, uderzając szczęką w pniak. Nie było zbyt fajnie, ale olać... szybko zebrał swoją godność z ziemi, strzepnął błoto z krawata i usiadł na swoim wymarzonym miejscu, zerkając na ognisko.